Każda forma przemocy domowej, czy to w postaci przemocy fizycznej, szarpania, bicia, czy psychicznej, poniżającej krytyki czy kontroli nad telefonem/wydatkami, nie powinna spotkać się z przyzwoleniem. Należy niezwłocznie reagować, mówiąc głośne „NIE”. Nie zawsze jest to proste.

Czasem też nawet wyraźny brak zgody to za mało i zachowania niepożądane, zawierające elementy przemocy bądź wyraźnie stanowiące przemoc domową, powtarzają się, pomimo prób sprzeciwu. Brak reakcji Twojego partnera/partnerki na Twoje prośby/żądania o zaprzestanie takich zachowań to zawsze powód, by sięgnąć po pomoc osób trzecich. Istnieją też narzędzia, z których możesz skorzystać, gdy Twoje zdanie przestaje być brane pod uwagę.

Jeżeli masz dzieci w wieku szkolnym – przede wszystkim możesz zacząć od szukania wsparcia wychowawcy bądź pedagoga szkolnego. Pedagog lub psycholog szkolny przeprowadzić może rozmowę z dzieckiem, a także z obojgiem rodziców, dotyczącą zmiany metod postępowania. Podczas rozmowy mogą zostać poruszone również kwestie konsekwencji prawnych, skutków emocjonalnych dla dziecka czy zaobserwowany, inny sposób zachowania dziecka w szkole, które z powodu doświadczenia przemocy domowej może sięgać po różne mechanizmy obronne. W takiej osobie jak wychowawca czy pedagog możesz znaleźć sprzymierzeńca i – choć w niewielkim stopniu – doradcę co do podjęcia dalszych kroków.

Możesz też sięgnąć po pomoc psychologa lub psychoterapeuty – nie bagatelizuj nigdy swoich potrzeb, bólu czy rozgoryczenia. Możliwe, że nie potrafisz poradzić sobie z długo skrywanymi przed innymi problemami i to absolutnie nic złego. Takiego spotkania może potrzebować też Twoje dziecko. Możliwe, że Twój partner również zgodzi się na udział w terapii. Jeżeli Twój partner zbagatelizuje Twoją prośbę bądź odmówi uczestnictwa w spotkaniu – to sygnał, że nie szanuje Twoich potrzeb i nie chce zmierzyć się z problemem. Reakcja partnera może sprawić, że zaczniesz wątpić w to, czy problem jest realny, czy „nie przesadzasz”. Mimo pojawiających się wątpliwości nie zaprzeczaj swoim emocjom. Skonsultuj sprawę z osobą trzecią: przyjacielem czy rodziną, a jeżeli czujesz, że sprawa jest poważna – poinformuj o sytuacji odpowiednie służby.

Ponadto zawsze możesz zgłosić się do najbliższego Ośrodka Interwencji Kryzysowej, Centrum Pomocy Rodzinie czy Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej. Wyjaśnij im swoją sytuację, przedstaw wszystkie szczegóły i nie ukrywaj prawdy –  wówczas będziesz mógł uzyskać odpowiednią dla siebie pomoc. W celu uzyskania pomocy możesz skorzystać z Ogólnopolskiego

Pogotowia dla Ofiar Przemocy w Rodzinie „Niebieska Linia”, czynnej całodobowo pod numerem: 800 120 002.

Pamiętaj o najprostszym źródle pomocy, jest to Policja – każda przemoc, której doświadczasz od partnera/partnerki, czy to w postaci przemocy ekonomicznej, psychicznej, fizycznej czy seksualnej, jest traktowana jako przemoc domowa. Policja przyjmie Twoje zgłoszenie i po jego ocenie może rozpocząć procedurę „Niebieskiej karty”.

Pamiętaj, że z każdego z tych środków możesz skorzystać równolegle – nie musisz czekać na eskalację konfliktu, by zgłosić się po pomoc. Zachowań, które Cię krzywdzą, a które powtarzają się wielokrotnie, nie musisz, a wręcz masz prawo nie akceptować. I zawsze masz prawo prosić o pomoc.